After the novel of KLAUS MANN-TONEELHUIS -FLANDERS' MAJOR THEATRE.
α'
-Φώτα. Στη σκηνή γυάλινα τραπέζια . Επάνω τους ανθρώπινα κορμιά. Αλληλο -εξουσιάζονται ερωτοτροπώντας. Μονοι.Απέναντι ο καθείς σε μια βιντεοκάμερα που προβάλλει το προσωπό του σε γιγαντοοθόνη. Λήψη από πάνω .Σαν κάποιος να αιχμαλωτίζει και να μεγεθύνει την απομόνωσή τους...Μιλούν με λόγια από τον Σαίξπηρ .Ίσως είναι κρεβάτια σύγχρονου νεκροτομείου με κουφάρια που φαντασιώνονται κάτω από παραλυτική μάσκα νεκροφάνειας :Αμλετ-Γερτρούδη.
-Τα φώτα αλλάζουν . Ήταν πρόβα Θεάτρου . Έξω η πόλη ψυχομαχεί . Βια στους δρόμους,παντού. Ο Φασισμός προ των πυλών.
-Κεντρική Ευρώπη λίγο πριν την άνοδο του Ναζισμού . Η πρόβα επαναλαμβάνεται. Ο φόβος οδηγεί τους ηθοποιούς σε δρόμους υποκριτικής αμεσότητας και επικοινωνιακής αλληλεγγύης,δεν παίζουν τώρα μόνο για τον εαυτό τους .Στη γιγαντοοθόνη κάδρα γραμμικών σχημάτων.
Αντιστέκονται ενωμένοι... Είναι αργά! Ο Φασισμός πρόλαβε κι έριξε τα τείχη,είναι εκεί!
Εδώ τελειώνει το έργο του Klaus Mann.
Μερικοί ηθοποιοί,οι πιο ευαίσθητοι, η οι πιο αδύναμοι εγκαταλείπουν την πατρίδα . Πολιτικοί πρόσφυγες ,φυγάδες, εμιγκρέδες ,δειλοί η απλά 'εκμεταλλευτές' όπως τους αποκαλούν στις χώρες καταφυγής..Ποιος νοιάζεται...Η Ζωή,το Θέατρο συνεχίζει ,πρέπει να συνεχίσει και χωρίς αυτούς .Ναι το Θέατρο υπάρχει και χωρίς τον Ηθοποιό τώρα. Γιατί ο καθένας μπορεί να υποκριθεί με την κατάλληλη καθοδήγηση .Ποιος νοιάζεται για την ποιότητα .Όλα κρίνονται από τον υπεύθυνο προπαγάνδας του κόμματος που επιβάλλει τον δικό του νέο διευθυντή ,που επιβλέπει τις πρόβες ,την διανομή ,το αποτέλεσμα . Για το καλό της επανάστασης ,για το συμφέρον του λαού,για τη δίκαιη κατανομή του πλούτου ,για τον εθνικοσοσιαλισμό,''για να μην νικήσουν οι βάρβαροι''....
Η πολιτική είναι Τέχνη λέει ένας ηθοποιός στο διάλειμμα, όχι η Τέχνη είναι πολιτική απαντά ο νέος διευθυντής που ανεβάζει παραστάσεις υπακούοντας τις διαταγές της φασιστικής εξουσίας .Τα χρήματα που λαμβάνει ως επιβράβευση των υπηρεσιών του γεννάνε καινούριες διαταγές. Ναι η Τέχνη είναι Πολιτικό χρήμα σκέφτεται ο θεατής ακούγοντας τον να λέει:Κάθε νέα ελίτ γλύφει τον κώλο της προηγούμενης.
-Η Ολλανδική γλώσσα έχει ηχητική τραχύτητα . Φθόγγοι σαν υπόγεια συνθήματα , σαν εκφράσεις πρωτόγονων σχεδόν προγλωσσικών ενστίκτων,όπως είναι ο φασισμός .Ίσως η Ιστορία κατέταξε αυτή τη γλώσσα με την Γερμανική ερήμην της. Ίσως αυτό είναι άδικο άλλα έτσι δουλεύει το συλλογικό υποσυνείδητο .
Το Θέατρο συνεχίζει να ανεβάζει κλασσικά έργα . Στις πρόβες στην γιγαντοοθόνη τα πρόσωπα φαίνονται σαν σε γυάλινα δοχεία . Τα κορμιά είναι μπρούμυτα ,οι βιντεοκάμερες είναι τοποθετημένες στο πάτωμα....Βλάσφημα ,Ανίερα, Μισερά....
Ο ηθοποιός υποκρίνεται ότι παίζει με την συμπρωταγωνίστρια του στη σκηνή , συνομιλεί με εκείνη που πρόλαβε να φύγει, που η εικόνα της προβάλλει στον απέναντι τοίχο την ώρα που θωπεύει το κορμί της άλλης .εδώ ,η εικόνα ξεθωριάζει,το Τώρα αιχμαλωτίζει .
Βυσσινόκηπος είναι πια μόνο ένα κορμί ερωτικό , τίποτε παραπάνω .Η συνεχής υποταγή ,η ανοχή της ανομίας, η φθορά της συναλλαγής με την εξουσία δεν αφήνουν περιθώρια επικοινωνίας με τα έργα τέχνης. Μόνο η χρηστικότης τους χρησιμεύει .
Η παράσταση παρουσιάστηκε στο Θέατρο -Ελληνικός Κόσμος /Φεστιβάλ Αθηνών/Ιουνιος 2009/
/''Theatre'' ink ,designing by Titina Chalmatzi/klik on icon/
