Όταν ήρθα να σε δώ στο κρεβάτι του νοσοκομείου μου ''είπες'' : ''Φύγε απ΄αυτή τη χώρα θα σε φάνε φύγε ... ΦΥΓΕ ΖΗΣΕ ...''
Από κει πάνω τώρα, ξέρω μας κοιτάς με την έγνοια του Σοφού και μας φωνάζεις με τον αυθορμητισμό του Παιδιού : ΖΗΣΤΕ ΡΕΕΕ μας λες και κατόπι σκύβεις στη γραφομηχανή σου να συνεχίσεις την δημιουργία σου για τους δικούς σου Αγγέλους εκεί πάνω τώρα .
Εμείς εδώ ζούμε και φεύγουμε μέσα από τα βιβλία σου παντοτινέ μου φίλε Παύλο.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΩΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΕΡΓΟ ΣΟΥ ,ΤΗΝ ΣΤΑΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΝΕΠΙΤΗΔΕΥΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ . ΑΝΤΙΟ ....ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΦΑΡΣΟΚΩΜΩΔΙΑ ΤΩΝ ΕΔΩ ...ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΕ ΔΡΑΜΑ...
ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ .
Τιτίνα.
-Ξέρω πως οι λέξεις μου είναι ενα τίποτα για να μιλήσω για τον Μάτεσι . Ομως ήταν ο Άνθρωπος που με στήριξε με την ενθάρρυνση του και με τον τρόπο του σε κάθε αποφασιστικό βήμα της ζωής μου .Πως να σιωπήσω ? Συνχώρησέ με φίλε που δακρύζω . Ξέρω θα θύμωνες αν με έβλεπες και θα αντιδρούσες έτσι που μόνο εσύ ήξερες.
Όπως τότε που πέθανε η μητέρα μου . Ήταν άρρωστη χρόνια . Είχαμε μία συνεργασία - εγώ κι εσύ - στο θέατρο μα εγώ είχα χαθεί στο πένθος μου . Με έψαχνες για τη δουλειά .Οι άλλοι συνεργάτες στο θέατρο σου είπαν '' πέθανε η μητέρα της κι έχει μέρες να βγει από το σπίτι'' . Χτυπάς λοιπόν την πόρτα του σπιτιού μου , μέναμε κοντά . Ανοίγω - ήμουν στα μαύρα μου χάλια - με κοιτάς με ένα βλέμμα μισολύπης - μισοαποδοκιμασίας και με ρωτάς με ύφος δήθεν απορίας και αποστροφής συγχρόνως :
-Τί έπαθες - πως είσαι έτσι ;
-Αχ κύριε Μάτεσι σου λέω - αν και γνωριζόμαστε χρόνια αν και είχαμε ατελείωτες συνομιλίες , σου μίλαγα στον πληθυντικό - πέθανε η μητέρα μου .
-Καλά παιδί μου το περίμενες εδώ και καιρό απαντάς ...
-Ναι κύριε Μάτεσι - συνεχίζω εγώ παλεύοντας να βρω κάτι έξυπνο για να δικαιολογηθώ για το χάλι μου - μάνα είναι μόνο μία ψελλίζω κι ετοιμάζομαι να βάλω τα κλάματα .
Απλώνεις το χέρι σου με χτυπάς απαλά στην πλάτη και μου λές :
- Ευτυχώς παιδί μου φαντάσου τι θα είχαμε πάθει αν είχαμε περισσότερες !
Λίγους μήνες μετά μου έδινες συστατική επιστολή να διεκδικήσω την υποτροφία που τελικά πήρα και να φύγω έξω . Οταν επέστρεψα μετά απο χρόνια κάθε φορά που βρισκόμαστε με προέτρεπες να ξαναφύγω , όπως και την τελευταια φορά
μέσα απο ραγισμένο βλέμμα , λέξεις μοναχικές ελλειματικές και ασύνδετες με πόθο και λαχτάρα όμως για ζωή ...
ΖΗΣΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕ
http://www.titina-chalmatzi.com/
