Παλλάς
, Δ. Παπαϊωάννου ΄΄ΜΕΣΑ΄΄
Στη φωτισμένη σκηνή
του θεάτρου Παλλάς η πόρτα του λευκού διαμερίσματος ανοίγει , άνθρωποι εισέρχονται στον προοπτικό χώρο αλληλοδιαδόχως , κοντοστέκονται , αποθέτουν τσάντα και πανωφόρι , κάθονται στην άκρη του
κρεβατιού , σηκώνονται , γδύνονται , κάνουν ντους , σκουπίζονται , τρώνε στο τραπέζι , ανοίγουν την μπαλκονόπορτα , βγαίνουν , σε
κάθε ένα αναλογεί και ένα διαφορετικό τρισδιάστατο τοπίο σε οθόνη στο βάθος , το κοιτάνε τυλιγμένοι σε μόνιμο και ανεξάρτητο
από το τοπίο φωτισμό , επιστρέφουν , ακουμπούν το ποτήρι που κρατάνε σε ράφι με στοιχισμένα ποτήρια - πράξη
που έχει σαν αποτέλεσμα το ακροτελεύτιο
ποτήρι να πέφτει στα χέρια ενός κατάλληλα
τοποθετημένου εκεί ώστε με τη σειρά του να το τοποθετεί μαζί με
τα άλλα σε γυάλινο τοίχο μεταξύ πλατείας
και σκηνής -γδύνονται , τοποθετούν τα
ρούχα κάτω , ξαπλώνουν ανάσκελα , περιστρέφουν
το κορμί τους στο σεντόνι , τυλίγονται , βυθίζονται και χάνονται μέσα στο στρώμα ενώ κάποιος κάτω από το κρεβάτι κρύβει το τοποθετημένο στο πάτωμα ρούχο και μετά οι ίδιοι εισέρχονται πάλι , κοντοστέκονται
, αποθέτουν … κάθονται παρελαύνοντας στη σκηνή .
Αμίλητοι , νέοι σε
ηλικία ομοιόμορφοι άντρες με αγορίστικη αύρα , γυναίκες με ανδρόγυνη κορμοστασιά , κινούνται με συχνότητα
παλμογράφου σε συνδυασμούς ηλεκτρονικού παιχνιδιού όλοι μαζί σε πλείστες σκηνές απομόνωσης των ανδρών από τις γυναίκες . Η κίνησή τους δεν είναι μηχανική ούτε
κουβαλάει φροντίδα . Είναι κίνηση σκιών
μοναχικών ανθρώπων που βλέπει κανείς πίσω
από τις κουρτίνες του απέναντι διαμερίσματος η δίπλα του …
Καλοκαίρι του 1996 το Lincoln Center for the Performing Arts στη Νέα Υόρκη παρουσίασε στα φωτισμένα παράθυρα του πολυώροφου κτιρίου του παράλληλες ιστορίες ανθρώπων σε ευανάγνωστες καθημερινές καταστάσεις . Οι θεατές έξω στη βουή των δρόμων παρακολουθούσαν από μακριά ανθρώπινες σκιές να ερωτεύονται , να μαλώνουν , να συμφιλιώνονται με τους εαυτούς τους η με τους άλλους . Βλέπαμε γεγονότα της δικής μας ζωής να διαδραματίζονται στους από πάνω ορόφους , ενταγμένα σε έργο τέχνης .
Τα Οργουελικό τηλεοπτικό show Big Brother όμως
και η κινηματογραφική του εκδοχή The Truman Show κατόπιν συνέβαλαν ώστε η pop art να
αντικατασταθεί από την poll art . Ο τομέας του πολιτισμού την περίοδο της χρηματιστηριακής φούσκας συμμετείχε
με την παραγωγή , προώθηση και
επιβολή αντίστοιχης ποιότητας προϊόντων που δημιουργούσαν απλά την ψευδαίσθηση ότι υπήρχε θέση για όλους στο παιχνίδι .
Η χορό-θεατρική περφόρμανς
ΜΕΣΑ αισθητικά επανέλαβε
την κεντρική ιδέα των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών
Αγώνων, εξελίσσοντάς την .
Το εικαστικό αποτέλεσμα ήταν ένας συγκερασμός επιφανειακά ετερόκλητων
στοιχείων που είχαν ως
κοινό άξονα την σύζευξη τμήματος της Ελληνικής
πραγματικότητας με παραστασιακά ιδεολογήματα όπως αργή κίνηση , πόζα , μετωπική
υπόκριση η μεταμφίεση και με επαναχρησιμοποιημένα οπτικά παίγνια .
Η ευταξία και το στυλιζάρισμα της επικρατούσας εικαστικής άποψης ήταν απόρροια μινιμαλιστικής θεώρησης και απαύγασμα ασκήσεων σωμάτων που εδιδάχθησαν να
εκφράζουν το κενό . Οι performers κινούντο σε τροχιές που η κάτοψή τους προσομοίαζε σε σχέδιο της op art και η φαινομενική έλλειψη οποιασδήποτε κατάστασης σε πνευματική άσκηση αισθητικής αφαίρεσης .
Με την επανάληψη του χρόνου της παράστασης όμως
– χρόνος της παράστασης είναι οι καταστάσεις και οι καταστάσεις είναι
στην εικόνα – η έλλειψη αισθητικής αρτιότητας οδήγησε
στην αυτοαναίρεση της εικαστικότητας και η performance μετεξελίχθη σε χάπενινγκ νοσταλγικό .
ΤΙΤΙΝΑ ΧΑΛΜΑΤΖΗ
[εικόνες Ζωγραφική του Μιχάλη Μακρουλάκη και σκηνή απο την παράσταση]
