-Σε μία συνέντευξή της η Anne Teresa De Keersmaeker χορογράφος της ομάδας ROSAS λέει : ''όχι αφηγήσεις...δεν θέλω να διηγηθώ ιστορίες η να σχεδιάσω χαρακτήρες επί σκηνής . Η λογοτεχνία το κάνει αυτό μια χαρά.''
Η τελευταία δουλειά που παρουσίασε στο Μέγαρο Μουσικής με τίτλο ''το τραγούδι'' η Αν Τερέζα με εννέα άνδρες χορευτές και μια γυναίκα χορεύτρια είχε θέμα όπως η ίδια είπε το ανθρώπινο σώμα σ' ένα περιβάλλον που αλλάζει δραματικά...
-Αγόρια σαν αυτά που συναντάμε στο δρόμο μας κάθε μέρα,αγόρια σαν από ατελεύτητα νεανικά χρόνια τότε που η ορμή του κορμιού και η διεκδίκηση του άλλου κορμιού χορογραφεί την καθημερινότητα . Αγόρια λοιπόν με την ευελιξία της νεανικής ρώμης [όχι του γυμναστηρίου ,έχετε προσέξει τη διαφορά,λαντζόνια τα λέγαμε στον τόπο μου] , γεμάτη η σκηνή του Μεγάρου με 'λαντζόνια' λοιπόν που κινούνταν στους ήχους και το ρυθμό που τους έδινε ένα κορίτσι με το παπούτσι της.'Η αυτά έδιναν με την κίνηση του κορμιού τους τον ήχο στο κορίτσι ;Μυστήριο... Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ποιός οδηγεί ποιόν στην ερωτική έλξη στο παιχνίδι των βλεμμάτων των σημάτων ...
-Ένα κορίτσι μονοσάνταλο, εξαίρετη χορεύτρια που δεν είχε στο σώμα της σφραγίδα -μαρκάρισμα της επιδειξιμανούς λόρδωσης των πλείστων χορευτών, προκαλούσε- διέταζε- εκλιπαρούσε -επιβράβευε -ερωτοτροπούσε- θύμωνε- συγχωρούσε κι έδινε μετά τη θέση της σε αγόρια και πάλι από την αρχή αυτό το όμορφα αγωνιώδες ταξείδι του ανθρώπινου σύμπαντος στο χρόνο των επιθυμιών.
Κι όλο αυτό ενώ η κίνησή τους στο χώρο ήταν ως ένα πολυσύχναστο πέρασμα ανθρώπων που ανταγωνίζονταν λες για να πρωτεύσουν να κερδίσουν να νικήσουν ίσως .Τι; Όλα ή και το τίποτα .
Σε μια αλάνα αγόρια-κορίτσια ανταγωνίζονται για τον έρωτα για την επιβίωση για το φιλί για την πρωτιά για το θαυμαστό. Με κίνηση'' σπειροειδώς περιειλιγμένη'' .Την κίνηση της ζωής. Δεν υπάρχει τέλος . Μία αενάως αιωρούμενη συνέχεια .Όπως οι άνθρωποι όταν κινούνται σε πολυσύχναστους δρόμους μεγαλουπόλεων σε ώρες αιχμής, συνωστισμένοι στην ασφυκτική ροή της πολυκοσμίας.
Περνάνε δίπλα σου σε παρακάμπτουν, διασταυρώνονται μαζί σου ,αγγίζεις την ανάσα τους ,βλέπεις τον ήχο της ομιλίας τους ,ακούς την μυρωδιά του βλέμματός τους,αλλά ποτέ δεν αγγίζει ο ένας του άλλου το κορμί ...
-Έτσι είναι η εξέλιξη της ζωής .Όπως ακριβώς το λέει η λέξη στα ελληνικά:ΕΞΈΛΙΞΗ.
-Γιατί οι λέξεις γεννήθηκαν για να ζωγραφίζει με αυτές ο άνθρωπος την ζωή του στον αέρα που αναπνέει .Έτσι ονειρευόμαστε θέλουμε δεν θέλουμε παρέα τους. K΄ύστερα αυτές οι λέξεις πάνε και στα όνειρα άλλων που μιλούν ξένες γλώσσες και τις ονειρεύονται κι αυτοί κι ας μην ξέρουν τι σημαίνουν. Μόνο που σαν ξυπνούν τις ζωγραφίζουν με τα δικά τους χρώματα ,τους ήχους, τις κινήσεις των κορμιών τους.
-Μερικοί θεατές ίσως κουράστηκαν από την τελειότητα του ανεπιτήδευτου και την μαθηματική ακρίβεια του 'τυχαίου' των χορευτών και της χορογράφου που ήταν αποτέλεσμα εξαντλητικής δουλειάς με έμπνευση και δημιουργική εμβάθυνση.
Πολλές φορές η αρτιότητα ενοχλεί διότι 'αφοπλίζει' από την άμυνα της αποστασιοποίησης .Σεβαστό...
- Ήταν μια δουλειά που σε κάνει να αισθάνεσαι υπερήφανος για τις ικανότητες που κρύβει μέσα του αυτό το περίεργο είδος της φύσης που λέγεται άνθρωπος.
-A performance by Anne Teresa De Keeersmaeker,Ann Veronica Janssen,Michel Francois.
Danced by & Created with Mark Lorimer,Bostjan Antoncic,Sandy Willliams,
Michael Pomero ,Metej Kejzar,Pieter Ampe,Carlos Garbin,Simon Mayer,Mikael Marklud,Eleanor Bauer
Dramaturgy Claire Diez
Music dramaturgy Eugenie De Mey
Costumes Anne-Catherine Kunz
-Megaron,The Athens Concert Hall
-Athens Festival, july '09
[red thread....ink on paper drawing by Titina Chalmatzi /klik on icon ]
